خداحافظی با کوارتت زهی امرسون، گروهی که نزدیک به نیم قرن در قلب موسیقی مجلسی در ایالات متحده و فراتر از آن قرار داشته است.
بیش از دو سال پس از اینکه کوارتت زهی برتر دوران خود اعلام کرد تصمیم خود را برای بازنشستگی اعلام کرد، نوازندگان آن روز یکشنبه در مقابل تماشاگرانی در سالن آلیس تولی ادای احترام کردند و بهترین ادای احترامی را که هر نوازنده ای می توانست به آن امید داشته باشد، به آنها داد: گوش دادن و خوب گوش دادن. .
زمان مناسب بود و مکان هم همینطور. در یکی از یکشنبه های سال 1981 بود که امرسون در همان صحنه به موفقیت دست یافت و هر شش کوارتت بارتوک را در یک نشست سه و نیم ساعته نواخت. کنسرت یکشنبه توسط انجمن موسیقی مجلسی مرکز لینکلن، محل سکونت کوارتت امرسون از سال 1982 تا 1989 برگزار می شود، که او در سال 2013 گروه را ترک کرد تا با ویولنسل نوازنده دیوید فینکل کارگردانی کند.
خروج فینکل به جانشین او، پل واتکینز، اجازه داد تا یک دهه را با نوازندگان ویولن یوجین دراکر و فیلیپ ستزر در سمت راست خود و ویولونیست لورنس داتون در سمت چپ خود بگذراند. حتی در پایان، زمانی که فینکل برای اجرای نهایی کوئینتت زهی شوبرت خود دوباره به گروه ملحق شد، به نظر می رسید واتکینز نمی تواند شانس خود را باور کند.
چه کسی احساس متفاوتی خواهد داشت؟ اگر کنسرت یکشنبه یادآوری باشد، کوارتت زهی امرسون هرگز فقط یک کوارتت زهی نبوده است. این یک نهاد، یک سنگ محک، یک کاتالیزور بود. نسل‌های کاملی از شنوندگان با ضبط‌های او بزرگ شده‌اند یا یکی از صدها یا بیشتر کنسرت‌هایی را که او هر سال برگزار می‌کند، با همبستگی مشهور برگزار کرده‌اند، تاریخ آشنا در خاطراتشان. در اوایل سال 1984، جورج سونتاکیس برای او قطعه ای به نام “امرسون” ساخت که گویی از قبل صاحب این ژانر بود. سارا کرکلند اسنایدر، آخرین آهنگساز زنده ای که موسیقی خود را اجرا کرد، نوشت که کاتالوگ امرسون به نظر او «تفسیر قطعی تمام کوارتت های زهی بزرگ تاریخ» است.
امرسون امرسون تا آخر بود؟ به اندازه کافی نزدیک. ستزر اخیراً گفت: «ما خیلی ترسیدیم که ادامه دهیم. واتکینز، که قبل از اینکه شانس خود را به دست آورد، یک نوازنده و رهبر ارکستر بود، هنوز در نیمه راه حرفه خود است. روز یکشنبه سخنرانی‌ها، نت‌های رقت‌انگیز، حتی یک یا دو شوخی وجود داشت، اما چیزی که آنطور که باید مانع موسیقی نشد. شوبرت اجرای صمیمانه‌ای با تمرکزی غیرقابل انکار دریافت کرد و قبل از آن، Opus 130 بتهوون، Grosse Fuge، به‌عنوان پایانی آن گنجانده شد. این دقیقاً همان والدیکتوری بود که باید به آن امیدوار بود.
موثر هم بود. هیچ کس نمی تواند استدلال کند که ساندی امرسون شاهد بود که موسیقی مجلسی دوباره بلندی هایی را که فتح کرده بود، به دست آورد، اگرچه دور از آن بود. اگر مشهورترین پیشینیان آن، جویلیاردها پس از جنگ جهانی دوم و بعداً گوارنری، مسئول رونق نوازندگی کوارتت آمریکایی بودند، پس امرسون وظیفه داشت تا نشان دهد که کوارتت چقدر توانایی دارد. مطمئناً تصادفی نبود که ستزر، که زمانی به نیویورک تایمز گفت: “وقتی همه چیز در یک کوارتت جمع نمی شود، زنگ خطر واقعی به صدا در می آید” و به جورج شل، پسر دو نوازنده ویولن در ارکستر کلیولند آموزش داده است. . توسط دو کنسرت ماستر
طولی نکشید که امرسون استانداردهای فنی فوق‌العاده‌ای را که امروزه در میان نوازندگان مجلسی بدیهی می‌دانیم، تنظیم کرد. برنارد هالند منتقد درباره کنسرت بارتوک در سال 1981 نوشت: «پس از پنج دقیقه اجرا، فرد شروع به پذیرش کمال می کند. هیچ ناامیدی وجود نداشت.” میراث ثبت شده امرسون نیز چیزی غیر قابل شنیدن نیست، زیرا Deutsche Grammophon صدای کوارتت را در عصر دیجیتال با تمام جنب و جوش و امنیت آن تعریف می کند. گوش دادن به آنها اکنون تجربه یک برتری پایدار، تعهد پایدار به کیفیت است که هر نوازنده ای به آن افتخار می کند.
اگر انتقاد معتبری از امرسون وجود داشت، این بود که عملکرد او بیش از حد مسئولانه، بیش از حد عینی و بسیار نرم بود. در گذشته اینطور نبود. به ندرت این گروه می‌تواند ملودی‌های شوبرت را با این انسانیت و تند شکل دهد یا چنین تفسیر خام و شدیدی از یک فوگ بتهوون ارائه دهد. کاواتینا، هسته عاطفی لطیف Opus 130، در حافظه نمی ماند و به دلایل درست طنین انداز می شود: همانطور که آهنگ آن در اولین ویولن محو می شود، به نظر می رسد که توسط سازهای دیگر در آغوش گرفته شود. به او کمک کردند عبور کند.
پس با امرسون خداحافظی کرد. اما نه به خاطر چیزی که آن را عالی می کند.
کوارتت زهی امرسون
او یکشنبه در سالن آلیس تالی در منهتن اجرا کرد.
