نقد و بررسی: جایی که کلینچ بوکسور یک آغوش آهسته رقص است

چیزی که در بوکس به آن حلقه می گوییم در واقع یک چهارضلعی است، شکلی با گوشه ها. «لمس قرمز» شمل پیتس، طراح رقص، به صورت یکجا اتفاق می‌افتد که توسط تماشاچیانی که از هر طرف نشسته‌اند احاطه شده‌اند. مجموعه Mimi Lien مرزهای حلقه را با دیوارهای حاشیه کم مشخص می کند، اما با آویزان کردن یک شکل باز بزرگ با همان طرح کلی، درام را افزایش می دهد. شبیه جعبه هدیه وارونه ای است که روی درب معکوس ساخته شده توسط دیوارهای پایین و کف معلق است.

پیتس در داخل این سازه شروع به رقصیدن با توشریک فردریک می کند. و در طول دوئت یک ساعته، که اولین نمایش آن در نیویورک در نیویورک لایو آرتز در روز پنجشنبه بود، این دو مرد هرگز آنجا را ترک نکردند. مدفوع در دو گوشه حاکی از بوکس است و مردان در لباس‌های ورزشی تنگ (توسط دیون لی) هستند. با این حال، در ابتدا، به آرامی بالا می‌روند و به هم نزدیک می‌شوند، بیشتر شبیه یک باشگاه هستند.

این ایده است. اگرچه مردان به طور دوره ای به گوشه های خود عقب نشینی می کنند، گویی در بین راندها، این یک برخورد غیرخشونت آمیز است. در اینجا، کلینچ بوکسور آغوشی با رقص آهسته است. مردها ممکن است عاشق، دوست یا خواهر و برادر باشند. قبل از یک دور، شخصی می گوید “OK”، رضایت می دهد. این یک مسابقه نیست. این یک رابطه است.

در جاهایی شکل دعوا باقی می ماند. مردان با سکته های شنای آزاد به سمت یکدیگر سوایپ می زنند و با حرکات سریع و چرخشی طفره می روند. آن‌ها روی زمین در هم می‌پیچند، تقریباً انگار در حال کشتی هستند.

آنها همچنین حرکاتی را از لیندی هاپ وام گرفته اند: چرخش های مشترک و پله های متقاطع، بالابرهایی که پاهای فردریک را در هوا قرار می دهد و پشتش را روی کمر خمیده پیتس قرار می دهد. اما این حرکات از زمین و نوسان خالی شده است. چیزی مشابه در مورد وام گرفته شده از بوکس صادق است. پیتس که با آنها به عنوان رقص برخورد می کند، نرمی مردانه را آشکار می کند و لذت می برد، اما با شسته شدن پرخاشگری، بسیاری از تنش و شدت را نیز از بین برده است.

مانند دیگر تولیدات گروه هنری پیتس، قبیله، “لمس قرمز” با طراحی پیچیده جبران می شود. نت الکترونیکی Sivan Jacobovitz، با وام گرفتن حال و هوای محیطی از Ben Frost و Burial، صدای غرش، وزوز و ابرهای سینت سایزر را فراهم می کند. ویدئو پروجکشن های لوکا دل کارلو رقصندگان را با الگوهای کیت هارینگ مانند و چرخش های پیزلی شکل غسل می دهد. نورپردازی تخصصی روس اسنلینگ گاهی توجه مخاطب و تماشاگر ما را جلب می کند. و مجموعه درخشان Lien مجهز به شگفتی است.

اما نمایش زمان زیادی طول می کشد تا گرم شود و دریفت می شود. نزدیک به پایان، دو سولو انفجاری دما را بالا می‌برند، هر مردی سعی می‌کند چیزی را به روش خودش بیرون بیاورد – پیتس با پایه سر، فردریک به عقب خم می‌شود و با آغوش باز دور فضا می‌چرخد. و هنگامی که آنها دوباره متحد می شوند، در آغوشی با رقص آهسته با پاهای فردریک در بالای پای پیتس می چرخند، احساس قطعی می کند. با این حال کار به پایان نمی رسد.

در عوض، مردها از هم جدا می شوند، به تنهایی می رقصند، با هم دراز می کشند و مانند سگ ها دور یکدیگر می خزند. حتی پس از تشویق، تمام نشده است، زیرا رقصنده‌ها مدفوع خود را حرکت می‌دهند تا به نوبت با هر یک از حضار گپ بزنند – تشکر می‌کنند، داستان‌هایی از احساسات و تجربیاتی که الهام‌بخش «لمس قرمز» بوده را به اشتراک می‌گذارند، و آنقدر آرام صحبت می‌کنند که فقط یک بخش از مخاطبان در یک زمان می توانند بشنوند. این حرکتی است که برخی از بینندگان را به سمت خود می کشاند در حالی که دیگران را کنار می گذارد. بقیه کارها هم همینطور.

شامل پیتس | قبیله

تا روز شنبه در نیویورک لایو آرتس؛ newyorklivearts.org.