عبدالجواد موسوی شاعر و روزنامه نگار در هممهان می نویسد: برای بستن کافه های اطراف دانشگاه نوشتند. این امر به بهانه «جهاد علمی پژوهشی کارآفرینی دانشگاهی با رویکرد مسئولیت اجتماعی» است. بهانه این است که همیشه حق با خداست. او همیشه بهانه ای برای برهم زدن آرامش مردم پیدا می کند، زیرا با یک زندگی عادی در تضاد است و فکر می کند دنیا باید مطابق میل او بچرخد. بهانه امروز جهاد علمی است. دیروز بهانه اش از دست دادن ارزش ها بود. بهانه فردا احتمالا مضر بودن قهوه و چای برای سلامت مردم ایران است!
دو عامل روانی معمولاً در ریشه این تعطیلی ها، ممنوعیت ها و محدودیت ها هستند که بنیانگذاران آنها با عشق و علاقه زیادی از آنها صحبت می کنند. یکی اینکه این بزرگواران فکر می کنند با تعطیلی این گونه جاها، جاهای افسرده دوباره رونق می گیرد و وقتی کافه ها، سینماها، کتابفروشی ها را تعطیل می بینند، احتمالاً باید در سخنرانی فلانی شرکت کنند. پس و بهمنی; خیال باطل! بنشین تا بیایند. ثانیاً فکر می کنند جامعه باید در ظاهر اسلامی باشد. حالا کاری که مردم در خانه‌هایشان انجام می‌دهند به ما مربوط نیست، مهم این است که وقتی مردم بیرون می‌روند مطابق استانداردهای ما لباس بپوشند، رفتارشان را مطابق استانداردهای ما تنظیم کنند، صحبت کنند، راه بروند و با استانداردهای ما نفس بکشند. البته این نظر بی دلیل نیست. تنها مشکل این است که مردم را نمی توان برای همیشه در خانه های خود نگه داشت و در نهایت این افرادی که به دلخواه خود در خانه های خود زندگی کرده اند، مجبور می شوند خانه های خود را ترک کنند. آن وقت ممکن است اتفاقاتی بیفتد که نباید بیفتد.
این نگاه سطحی از اول انقلاب وجود داشته اما هیچ وقت به اندازه الان قوی نبوده است. امروز سنگرها رسما در قدرت هستند. اگر تا دیروز آرزو داشتند که دنیا آنها را دوست داشته باشد، امروز آرزوهایشان را تبدیل به بخشنامه و قانون می کنند و حال و هوای مردم را می گیرند. چرا از اول انقلاب می گویم؟ این نگاه سطحی تا جایی که زبان فارسی به ما می گوید وجود داشته است. در زمان ایرج میرزا نیز بوده است. در ضمن فرمودند نگاه نکن و به معنی توجه نکن، هر کاری می خواهی بکن. قبل از آن در زمان حافظ وجود داشته است. در زمانی که خبرات در را بستند و در خانه تزویر و ریا را باز کردند; و قبل از آن و قبل از آن و قبل از آن. گاهی قضا و قدر افسار را به افراد بیرونی سپرده است و مردم مظلوم هستند و گاهی نیز تقدیر مقرر کرده است که افراد بیرونی هیچ کار خیری انجام ندهند، بلکه فقط با زبان مردم را آزار دهند.
اما آیا ممکن است این حکمرانی در شرایط و زمانه ما دوام بیاورد؟ احتمالاً مردم ظاهر می گویند نیم چشم به کشور همسایه و حرکت واقعی منطقه این امکان پذیر است. اگر این سرزمین ایران نبود و مردم این سرزمین از آب و گل دیگر بودند، به مردم ظاهر اطمینان می دادم که این امر ممکن است. اما نمی تواند باشد. چون ممنوعیت نوار به جایی نرسید. زیرا ممنوعیت ویدیو ناموفق بود. از آنجایی که جمع آوری ماهواره به یک سیرک مضحک تبدیل شده است و همه دست اندرکاران جمع آوری ماهواره قبل از دیگران اقدام به نصب ماهواره کردند. مضحک بودن فیلتر و فیلترشکن باقی خواهد ماند.
ظهیری مطمئن باشد نه تنها بازار قهوه خانه ها و کافه ها در این سرزمین کند نمی شود، بلکه به زودی بسیاری از خانه های اطراف دانشگاه تهران به کافه تبدیل می شوند، کافه های زیرزمینی رونق می گیرند و بسیاری از آنها در این سرزمین کم نمی آورند. امروز پا به کافه بگذارید، از این به بعد مشتری کافه پروپاگرس خواهد بود. من خودم تا امروز جز یکی دوبار کافه نرفته ام و آن هم به ناچار و از روی دعوت بود اما از این به بعد وظیفه خودم می دانم که بروم کافه و بروم ببینم راز چیست؟ در این مکان پنهان است که مردم ظاهر با او بسیار دشمنی می کنند. بیا دیگه! آن روح روشن و عزیز گفت: انسان به ما طمع دارد، خوب می داند که با کی حرف می زند و چه می گوید.
اما به نظر می رسد این یک پیشنهاد بسیار جدی به مردم است. چرا اینقدر لقمه را دور سرتان می‌چرخانید؟ آیا تأسیس حکومت توسط کشور دوست و همسایه از پای شما ربوده شده است؟ خوب، شما باید تعارف را رها کنید و مانند برادرانتان عمل کنید. زنان را از بیرون رفتن منع کنید در دانشگاه را ببند و تمام. اصلاح، موسیقی و آستین کوتاه با تنبیه واضح. فیلم کفر محض است. یک بار مرگ، یک بار شیون. ماموریت خود را با مردم و با مردم مشخص کنید که برای همیشه با شماست. این بازی خسته کننده مدت هاست به پایان رسیده است.
