لندن – حداقل در حال حاضر، ولاتکو آندونوفسکی تسلیم نشده باقی مانده است. تنها چند دقیقه پس از تماشای شکست تیم ایالات متحده برای اولین بار در بیش از یک سال، او با خوشحالی ذهن خود را به سمت فینال جام جهانی تابستان آینده سوق داد.
بهترین معیار اعتماد به نفس او اصرار او بر اینکه بدش نمی‌آید وارد انگلیس شود، نبود – بلکه فرض کاری او این بود که حضور طرفش چندان قطعی نیست.
با این حال، او تنها کسی نبود که پس از پیروزی 2-1 انگلیس در جمعه شب، ذهنش سرگردان بود. ذهن سارینا ویگمن، سرمربی تیم ملی انگلیس نیز این کار را انجام می داد.
او گفت: “شما در اکتبر جام جهانی را برنده نمی شوید.” «هنوز جولای نشده است. اما واقعاً خوب است که اکنون این لحظه را داشته باشیم، در حال آماده شدن برای آن. خوب است که در مقابل ایالات متحده آزمایشی انجام دهیم، زیرا آنها سال ها و سال ها چیزهای زیادی برده اند. خیلی خوب بود که ببینیم کجا هستیم. ما به خودمان نشان دادیم که می توانیم این کار را انجام دهیم.»
به بیان دقیق، البته در این دیدار قهرمان باسابقه جهان و قهرمان اخیر اروپا در ورزشگاه ومبلی هیچ چیز قابل قبولی نبود. هیچ جایزه درخشانی برای پیروزی وجود نداشت، هیچ درد پایداری برای شکست وجود نداشت.
در عوض، به عنوان یک نمایش و ویترین در نظر گرفته شده بود: فرصتی برای انگلستان، تازه از کسب اولین افتخار بین المللی خود، برای لذت بردن از جشن بازگشت به خانه و فرصتی برای ایالات متحده که پاهای خود را در خاک اروپا دراز کند. اگرچه هیچ کدام از بازیکنان این آرزو را نداشتند، اما پس از گزارش ییتس، که این هفته به جزئیات سوء استفاده سیستمی از بازیکنان در فوتبال زنان در ایالات متحده پرداخت، این فرصتی نیز برای نشان دادن همبستگی شد.
با این حال، معنا با اجماع ایجاد می شود. و در اعماق وجود، هر دو طرف می‌دانستند که این تصور که این یک نمایشگاه دوستانه است، دروغ است. به هر حال، این ایالات متحده و انگلیس هستند که به قول مگان راپینو، از همه چیز “ترک کرده اند” و به عنوان دو قدرت بی چون و چرای فوتبال زنان ایستاده اند. این ایالات متحده و انگلیس هستند که می توان انتظار داشت که به عنوان محبوب و رقیب در جام جهانی سال آینده شرکت کنند. ومبلی فرصتی بود تا مشخص شود کدام تیم چه نقشی را ایفا خواهد کرد.
با این حال، بسیار ساده انگارانه است که بگوییم پیروزی انگلیس برتری آن را تثبیت می کند. این که هر چه حل و فصل بیشتر باشد، این دو در این مرحله قانع‌تر هستند – هنوز 10 ماه مانده به فینال – یک ارزیابی منصفانه است. شکی نیست که این ورزش در طول تابستان طلایی‌اش ساخته شده و با غلبه بر ایالات متحده، هژمون تاریخی این ورزش، سود می‌برد.
در طول مدت قابل توجهی از بازی، انگلیس هر اینچ به نیروی آینده نگاه می‌کرد: واضح‌تر، نرم‌تر، خلاق‌تر از میهمانش در مالکیت توپ، توانایی بیشتری در کنترل و تغییر سرعت بازی، ظالم‌تر در ضدحمله، هدفمندتر در پرس خود. . این تیم شایسته برتری اولیه خود بود، که توسط لورن همپ به دست آمد، و همچنین شایسته این بود که آن را به عقب برگرداند، با جورجیا استنوی که به زودی با تبدیل یک پنالتی به سوفیا اسمیت، یک گل تساوی را جبران کرد.
با این حال، استدلال متقابل آندونوفسکی کمتر قانع کننده نخواهد بود. هیچ کس وانمود نمی کند که این هفته برای هیچ یک از بازیکنانش یک هفته آسان بوده است، صرف نظر از حرفه ای بودن، عزم آنها برای تمرکز روی بازی یا کلیشه قدیمی و معیوب که خود بازی، ورزشی که کل صنعت پوسیده حول آن ساخته شده است، می تواند آرامش و پناهگاه و فرار لحظه ای را فراهم کند. همه آنها مجبور شده اند با آسیب های دیگران روبرو شوند و آسیب های خود را دوباره زنده کنند.
حتی اگر می‌توانستند آن‌طور که می‌خواستند تمرکز کنند – همانطور که شایسته آن بود – می‌توانستند به طور منطقی به این نکته اشاره کنند که تیمشان در قدرت کامل نیست. الکس مورگان، مالوری پوگ و سم میویس از جمله غایبان بودند. آندونوسکی نیز همچنان در حال تکمیل نسل جدیدی از استعدادها به رهبری افرادی مانند اسمیت و ترینیتی رادمن است. این تیم در حال انجام است و قرار نیست ساخت آن به پایان برسد تا سال آینده به استرالیا و نیوزلند برسد تا مسابقات قهرمانی جهان را انجام دهد.
و با این حال، علیرغم همه اینها، تنها به قهرمان اروپا – بهترین چیزی که بقیه جهان برای ارائه دارد، در زمین چمن خانگی و با حمایت جمعیتی به شدت طرفدار – با بهترین اختلاف شکست خورد.
رادمن یک گل فوق‌العاده ساخته شده بود که برای نوعی آفساید بی‌رحمانه و بی‌نهایت کوچک حذف شد که برای مخالفت با مفهوم فناوری کافی است. راپینو از شانس تبدیل پنالتی دیرهنگام، برای افزایش یک برد برد که به 13 بازی افزایش یافته بود، با دخالت نسبتا واضح تر کمک داور ویدئویی محروم شد.
مهمتر از همه، اسمیت بازیکن برجسته میدان بود – به غیر از کیرا والش نترس – و منبع ثابتی از وحشت برای خط دفاعی انگلیس. آندونوسکی ممکن است هیچ مخالفتی با دیدن انگلیس در فینال جام جهانی سال آینده نداشته باشد. به گمان انگلیسی ها، ترجیح می دهند به این زودی ها دوباره با اسمیت برخورد نکنند.
اینکه هم آندونوسکی و هم ویگمن برای مطرح کردن جام جهانی به اندازه کافی احساس راحتی می‌کردند – از این که این فقط یک بازی دوستانه بود، صرفاً یک نمایشگاه، تقریباً به محض اینکه سوت پایان تمام شد – کنار گذاشتند – شاید بتوان به این واقعیت پی برد. که هر دو به اندازه کافی در این بازی دیده بودند تا باورهای خود را تایید کنند.
انگلیس اکنون می داند که می تواند ایالات متحده را شکست دهد، که می تواند استانداردهای طلایی این ورزش را برآورده کند. ایالات متحده، به نوبه خود، می تواند احساس کند که در تمام قدرت ممکن است اوضاع بسیار متفاوت باشد. هر دو می توانند آن را به معنایی که می خواهند بسازند.
و این اجماع می‌تواند چند ماه دیگر ادامه داشته باشد، درست تا زمانی که دوباره ملاقات کنند، در صحنه‌ای که هنوز بزرگ‌تر از این صحنه است، زمانی که چیزی در خطر است، زمانی که تظاهر را می‌توان با خیال راحت رها کرد، و زمانی که جایزه برای برندگان و درد برای شکست خوردگان. البته حق با ویگمن است: جام جهانی در اکتبر به پایان نمی رسد. اما هم او و هم آندونوسکی، در حالی که ذهنشان منحرف می‌شد، ومبلی را همان لحظه شروع آن می‌دانستند.
